Twee pups: dubbel zo gezellig?

Twee pups: dubbel zo gezellig?

Twee honden tegelijkertijd nemen lijkt een geweldig idee. Honden zijn sociale dieren, en een hond die de hele dag alleen is, kan gemakkelijk destructief gedrag vertonen of angstig worden. Twee puppy's kunnen elkaar vermaken en gezelschap houden. Of, zoals Van der Plas zo mooi verwoorde in zijn bloemlezing in 1954:

Ik zit mij voor het vensterglas
onnoemlijk te vervelen.
Ik wou dat ik twee hondjes was,
dan kon ik samen spelen.

Dus, wat is het probleem met het tegelijk in huis halen van twee pups?

Professionele trainers zoals ikzelf raden af om twee puppy's van ongeveer dezelfde leeftijd in huis te nemen, laat staan twee uit hetzelfde nest. Hoewel dit in theorie een goed plan lijkt, veroorzaakt het in de praktijk vaak veel verdriet en mogelijk serieuze agressieproblemen.

Naast de problemen die men zou verwachten bij het in huis halen van broers en zussen, zoals dubbele voedsel- en dierenartskosten en dubbele zindelijkheidstraining, moeten nieuwe puppy-eigenaren zich richten op hoe de puppy's zich zullen ontwikkelen. De hersenen van pups blijven zich ontwikkelen totdat ze geslachtsrijp zijn (en zelfs nog iets daarna), en er is overtuigend onderzoek dat aantoont dat het tegelijk in huis halen van twee puppy's voorkomt dat één of beide pups zich optimaal ontwikkelen.

Gelukkig is dit onderwerp uitgebreid onderzocht door de 'Guide Dog Organisation', die hulphonden opleidt. Zij voerden een experiment uit waarbij ze keken of ze hun vrijwillige gastgezinnen kunnen optimaliseren door niet één, maar twee pups tegelijkertijd op te laten vangen. Hierdoor zou in potentie het aantal pups wat de organisatie kon trainen verdubbeld worden. Puppy’s die geboren worden bij deze organisaties worden getest voordat ze worden geplaatst en worden gedurende hun groei en ontwikkeling gevolgd.

Wat de organisatie ontdekte was schokkend.

Het plaatsen van twee puppy's in hetzelfde huishouden zorgde er altijd voor dat ten minste één puppy ongeschikt werd voor het werk. Zelfs wanneer beide puppy's begonnen als perfecte kandidaten, was er altijd minimaal één die opgroeide tot een onstabiele en dus onbruikbare hond voor het ondersteunende werk waar ze voor bedoeld waren.

Wanneer twee puppy's samen worden geplaatst, leren ze op elkaar te vertrouwen. Een van de puppy's wordt altijd verlegen, zelfs wanneer beide puppy's begonnen als zelfverzekerd en met een open blik naar de buitenwereld keken. Dit is een probleem met veel impact, aangezien het betekent dat de verlegen puppy nooit zijn of haar potentieel bereikt. Dit was zelfs zo'n groot probleem dat de organisatie het experiment snel heeft stopgezet en tot op de dag van vandaag slechts maximaal één puppy tegelijk bij een gastgezin plaatst, zelfs als deze al zeer ervaren is.

Andere nare gevolgen van het 'Littermate Syndroom':

• De verlegen puppy wordt steeds meer teruggetrokken en introvert en bereikt nooit zijn of haar potentieel.
• Vaak blijkt zelfs de "zelfverzekerde" puppy behoorlijk nerveus en onzeker te zijn wanneer ze gescheiden zijn.
• De pups worden vaak ongelooflijk afhankelijk van elkaar, wat leidt tot (verlatings)angst wanneer ze gescheiden zijn.
• Ze hechten vaak minder sterk aan hun menselijke familie dan ze anders zouden doen, als ze dat al doen.
• Bij sociale volwassenheid kunnen deze pups beginnen met elkaar te vechten, vaak zelfs behoorlijk ernstig. Denk aan resource guarding.

Zelfs twee pups uit verschillende nestjes kunnen het Littermate Syndroom vertonen wanneer ze samen worden geplaatst.

Professionele trainers raden af om twee pups binnen zes maanden van elkaar te nemen, omdat de risico's voor de mentale ontwikkeling te hoog zijn. Dit houdt geen rekening met de andere praktische overwegingen, zoals de verhoogde kosten van dierenartszorg, voedsel, benodigdheden en training; het extra werk van het trainen en verzorgen van twee honden; of de tijdsvereisten van twee actieve puppy's.

Kan het Littermate Syndroom worden voorkomen?

Theoretisch, ja, maar het is in de praktijk bijna onmogelijk. Zelfs voor opgeleide hondentrainers is dit een enorme uitdaging.

Minimaal zouden de twee pups apart in een bench moeten worden gezet en apart verzorgd moeten worden, inclusief aparte wandelingen, trainingen en speeltijd met hun eigenaren. De pups moeten meer één-op-één tijd met hun nieuwe eigenaren doorbrengen dan met elkaar, wat het werk effectief minimaal verdubbelt en eventuele mogelijke voordelen (zoals gezelligheid) waarvoor ze oorspronkelijk samen werden aangeschaft, tenietdoet.

Conclusie: pups gedijen het beste wanneer ze apart worden opgevoed. Als je meerdere honden wilt, overweeg dan om volwassen honden te kopen of te adopteren die al volgroeid zijn of te wachten tot je pup minimaal één jaar oud is. In de praktijk blijkt het voor beide honden fijn te zijn als het leeftijdverschil ongeveer 1.5 tot 3 jaar is tussen twee honden in hetzelfde huishouden.

Bezint eer ge begint, maar als je het ziet zitten of je hebt eenmaal twee pups; werk aan de winkel! Bedenk ten eerste: zien wij het extra werk zitten? Zo niet, is het herplaatsen van de meest verlegen pup de beste optie. Durf je het aan en ga je er vol voor? Petje af voor de uren die je er bereidt bent in te steken. Twee pups is niet twee keer de opvoeding, maar drie keer. Twee keer apart, en dan nog een keer samen. Waar twee pups slapen op één kussen, daar slaapt de eigenaar tussen! ;)

P.S. Klik hier voor meer informatie over het littermate syndroom.